“Leven van fotografie? Kan dat dan? (Hahaha)”

… is een vraag die men nog geregeld stelt wanneer ik vertel wat ik doe. Ze bedoelen dan: “kun je daar genoeg geld mee verdienen om van te leven?” Die vraag gidste mij ook langdurig bij het maken van keuzes. Als twaalfjarige wilde ik al fotograaf worden, maar toen ik vakken moest gaan kiezen, combineerde ik alle vakken die vast heel goed zouden zijn voor later, want wie kan leven van fotografie? Dus koos ik Nederlands, Frans, Duits, Engels, Wiskunde, Natuurkunde en Economie. En ik wilde ermee naar Nijenrode! (Dat was goed voor later.) Gelukkig werd ik niet toegelaten, zodat ik mijn eerste echte crisis beleefde, Au Pair werd in de VS en meanderde langs studies die ook al niet zo veel toekomst hadden, maar de Rietveld Academie spande de kroon. “Ah, je gaat studeren voor werkloze?” “Ga je vast oefenen met hand ophouden?” “Er zijn maar heel weinig mensen die beroemd genoeg worden hoor.” En de leukste: “Ben je daar wel gek genoeg voor?”

“Ben je daar wel gek genoeg voor?”

Het NU van toen

De kunstacademie was inderdaad niet goed voor later. Het was er in het NU van toen heel erg goed voor mij in het basisjaar en later bij Voorheen Audiovisueel. Ik werd uitgedaagd en geprikkeld en geïnspireerd door mijn medestudenten. Ik leerde er meer doen dan mijn best; ik leerde onbekende paden betreden, en mezelf openstellen en toelaten fouten te maken, die geen fouten waren natuurlijk. Dat iets een andere uitkomst heeft dan ik van tevoren dacht, maakt het nog niet fout! In tegendeel; dat maakt het een ontdekking. Ik voelde me inderdaad soms niet gek genoeg als ik leerlingen bekeek van andere autonome afdelingen, maar prees me gelukkig met een klas vol ‘normale’ mensen die ook gewoon deden wat zij wilden en waar ik me meestal bij thuis voelde. En eerlijk is eerlijk: ja, ik ben gek genoeg.
Maar toen was daar het diploma en de echte wereld en ik durfde nog niet te kiezen voor een zelfstandig beroep in de kunsten want die angsten en oordelen die anderen hadden, zaten ook diep in mij: “Daar kun je toch niet van leven?”.

Dat iets een andere uitkomst heeft dan ik van tevoren dacht, maakt het nog niet fout.

Waarvan kom je tot leven? Het NU van later

Inmiddels denk ik dat je bijna overal wel van kunt leven, zolang je ervan tot leven komt, het heel graag doet, langdurig veel doet, daardoor goed wordt én ermee in een behoefte van anderen kunt voorzien. Dat laatste is belangrijk, maar hoef je bij aanvang niet per se zeker te weten. Eigenlijk denk ik dat als je zelf ergens heel veel behoefte aan hebt (gehad) er zeker anderen zijn die dat ook hebben. Is het je ook weleens opgevallen dat hoe persoonlijker het verhaal is dat iemand vertelt, hoe universeler de waarheid ervan is? Ik denk daarom dat je iets moet doen dat heel dicht bij jezelf ligt, iets waarvan je hart sneller klopt en je wangen van gaan gloeien. Iets waarvan je tot leven komt. Voor mij is dat de fotografie en alles wat ik ermee kan doen. Heb jij ook zoiets? Ik zou het leuk vinden als je daarover wat wilt schrijven in de comments en je mag ook linken naar je website.

Hoe persoonlijker iemands verhaal, hoe universeler de waarheid ervan.

Na het slingeren via allerlei banen, opdrachten en free lance schrijverschap, kan ik er niet alleen financieel van leven maar ik leef er ook voor en door. Ik leef ervan op. Fotografie maakt me gelukkig. Ik kan me er mee uitdrukken en ik kan anderen helpen zich te tonen aan de wereld. De foto’s zijn elke keer de kers op de taart van de ontmoeting en het proces met de geportretteerde. Inmiddels leef ik ervan en ervoor. Ik portretteer mensen die foto’s nodig hebben voor zakelijk gebruik, voor aan de muur of om aan hun partner cadeau te doen. Voor bedrijven die willen laten zien in plaats van vertellen waar ze voor staan, maak ik beelden. Ik maak foto’s zonder opdracht, gewoon omdat ik daarvan geniet. En ik maak foto’s waarvan ik weet dat ‘de markt’ ze nodig heeft. Deze verkoop ik via Getty Images waar ik inmiddels zoveel foto’s in de etalage heb staan, hier en hier, dat er een heus inkomen uit begint te ontstaan. Daarover schrijf ik een andere keer meer. Nu eerst weer verder met leven van fotografie en ervoor.

De foto’s zijn elke keer de kers op de taart van de ontmoeting en het proces met de geportretteerde.