In een wereld waarin buitenkant en poses vaak belangrijk worden gemaakt, voel ik sterk de behoefte mijn binnenkant en die van anderen naar buiten te halen. Daar zit het echte spul! Daar wordt het leuk. En dat is dus mijn missie: mensen helpen zichtbaar te (durven) zijn zoals ze echt zijn. Pas als je werkelijk toont wie je bent, als individu of als bedrijf, trek je de juiste personen en klanten aan.
neem contact met me op –>En dat is dus mijn missie: mensen helpen zichtbaar te (durven) zijn zoals ze echt zijn.
Achtergrond
Als kind en als volwassene speelde en werkte ik met veel materialen en media: tekst, tekening, foto, Flash (ja dat bestond toen nog), schilderij, animatie, collage, geluid, klei, cabaret, film, taal, tv, internet, acteurs, planten, de geest, het hart, Photoshop, Twitter, Facebook, Pinterest en voedsel. Ik studeerde enige jaren Engelse taal- en letterkunde en Ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Beide studies verliet ik precies op tijd om naar de Gerrit Rietveld Academie te gaan. Daar combineerde ik mijn liefde voor taal met die voor beeld en studeerde af met een aantal 16 mm films waarin de associatieve geest, zeurende klanten in een boekenwinkel en koffie in Senegal een belangrijke rol hadden. Daarna regisseerde en ontwikkelde ik enkele jaren kinderprogramma’s voor de AVRO. Vervolgens heb ik vier jaar gewerkt bij Uitgeverij Malmberg en deed eindredactie van Hello You! en hoofdredactie van de websites van Hello You! en Taptoe en ontwikkelde concepten voor multi-mediaproducten. Sinds begin 2004 werk ik als zelfstandige. Ik werk alleen of samen met uitgevers, denkers, voelers, schrijvers, ontwerpers, fotografen, musici, tekenaars, kunstenaars, Javascript-artists, php-artiesten en web-technici. Van 2012 tot 2015 werkte ik als vrijwilliger in de geestelijke palliatieve zorg en in het heden werk ik ongeveer een dag in de week met mensen met dementie via Home Instead.
Dat was de korte variant, nu nog wat meer
Na de universitaire studies waar ik aan heb gesnuffeld en de kunstacademie die ik heb afgerond, en tussen de banen en werksituaties door, ben ik diverse wegen gaan bewandelen die me helpen bij het ontwikkelen van een groter bewustzijn of liever, bij het wegpellen van wat het bewustzijn afdekt. Het is mijn ervaring dat het leven rijker wordt, naarmate mijn bewustzijn groeit. In eerste instantie niet per se leuker overigens, want sommige dingen had ik niet voor niets onder het tapijt geveegd. Toch voel ik me beter nu ik steeds meer durf kijken en zien wat is, want of ik het nu wil zien of niet; het is er en heeft invloed op mijn dagelijks leven.
Zien wat is, Vipassana-meditatie
Vinny Ferraro
In 2006 maakte ik kennis met formele meditatie, Vipassana volgens de methode van S.N. Goenka. Het was een sprong in het diepe: tien dagen in stilte, tien uur per dag op een kussen naar binnen kijken en mijn gedachten en lichaam observeren zonder iets te doen. Niet weggaan van de pijn, niet vastgrijpen aan de prettige ervaringen, gewoon gelijkmoedig observeren. Ja ja, daar kwam heel wat onder het tapijt vandaan. En dan ook nog mededogen opbrengen voor de mede-mediteerders die soms ongegeneerd knetterende winden of boeren de ruimte instuurden. Dat is gerust een bootcamp voor de geest te noemen. Het was een lijdensweg en het waren tegelijkertijd de mooiste en tot dan toe meest waardevolle tien dagen van mijn leven. Ik deed daarna nog twee keer een tiendaagse in deze vorm, waarvan een in Nepal in 2008.
Dat is gerust een bootcamp voor de geest te noemen.
Later deed ik nog een keer een mooie retraite met Vinny Ferraro en Jake Cahill van Against the stream, waarbij veel aandacht was voor de Metta-meditatie, die compassie vergroot. Ik kreeg daar de smaak van te pakken en ontdekte in 2011 via het lezen van het boekje ‘A year to live’ van Stephen Levine een van mijn grootste leermeesters, de dood.
De dood en verlies
Het boek ‘A year to live’ leert je leven alsof het je laatste jaar is en dat ben ik toen gaan doen, zo goed en zo kwaad als het ging. Door voor het eerst een relatie aan te gaan met de dood (en verlies), kwam ik wonderlijk genoeg dichter bij het leven en werd moediger.
Door de dood (en verlies) kwam ik dichter bij het leven en werd moediger.
Iets te kunnen betekenen voor stervenden leek me prachtig. Ik volgde in 2011 een training bij Hospice de Liefde en deed een retraite bij Christine Longaker. Beide stonden bol van de ‘spannende oefeningen’ waarin ik op diepe niveaus contact maakte met mezelf en de ander door te luisteren en vertellen, waar ik mijn eigen dood contempleerde en voor het gemak nog even afscheid nam van alles dat en iedereen die me dierbaar is. Een beoefening waar ik elke keer tegenop zie, die moed vraagt en toch een bevrijdend effect heeft. Een beetje doodgaan.
Eind 2013 mocht ik meedoen aan een intensief ‘End-of-life-care certificate programme’ in de VS, van drie maanden, georganiseerd door het Spiritual Care Centre aan de Naropa-university. Daar deed ik de oefeningen van Christine Longaker nog even dunnetjes over met professionals en vrijwilligers uit de medische en geestelijke gezondheidszorg. En dit was pas een begin, want uiteraard kan dat proces niet in een keer goed en klaar zijn.
Ik werkte van begin 2012 tot eind 2015 als vrijwilliger via Markant om mensen thuis geestelijk bij te staan die palliatief of terminaal zijn en ook dat werk helpt mij meer voluit te leven. Ik ervoer daar zeer sterk hoe belangrijk verbinding is en ik leerde onder meer dat ernstig zieken en stervenden leraren zijn. Het was een gunst om zo nabij te mogen zijn.
Spelen
Een tijd lang mocht ik niet spelen van mezelf. Was een erge perfectionist, vermeed dus fouten te maken en leefde maar half. Maar spelen is voor mij essentieel. Zonder lichtheid geen diepgang.
Zonder lichtheid geen diepgang.
Bij alles wat ik doe, creëer ik zo veel mogelijk ruimte voor spelen. Spelen is experimenteren, kliederen, uitproberen, fouten maken, grappen maken, ontdekken. Spelen helpt ontspannen, genieten, vrij zijn en geeft direct toegang tot het nu en diepere lagen. Dus tijdens de fotosessies, workshops en projecten die ik doe met mensen, wordt er altijd gespeeld.