Toen ik pas begon met schrijven voor mijn eerste eigen website (Lab Lambriex), vond ik dat erg lastig en een writer’s block was niet ongewoon. Ik dacht dat ik iedereen moest aanspreken met een universeel geldende boodschap en informatie. Het mocht geen persoonlijk verhaal zijn, want het moest zakelijk zijn. En professioneel. Want die teksten moesten mensen laten weten dat ze bij mij in goede handen zouden zijn dacht ik. “Zo zo, zij weet waar ze het over heeft,” zouden de mensen zeggen en dan zouden ze meteen een afspraak maken voor een portretsessie.
“Zo zo, zij weet waar ze het over heeft,” zouden de mensen zeggen.
Hoe persoonlijker, hoe universeler
Het schrijven was vaak een zware bevalling. Doodeng vond ik het om stukjes online te zetten. Hoe zou men reageren? Maar er kwamen geen reacties op. En al helemaal geen afspraken van. Geen wonder dat ik niet zo vaak een stukje schreef. Maar gaandeweg ontdekte ik dat elke keer als ik een persoonlijk verhaal deed in Tips, foto’s en verhalen, mensen complimenten en zelfs bedankjes stuurden voor het opvrolijken van hun dag. Ze waren geraakt. Door iets heel persoonlijks! En inderdaad volgden er ook steeds vaker fotosessies.
Nu heb ik nog steeds wel een drempeltje te overwinnen om te gaan bloggen, maar het gaat steeds makkelijker en natuurlijker. Waarom? Ik houd het klein. Ik kies een persoonlijke invalshoek en ben niet bezig met of jullie er wel iets aan gaan vinden. Hoe persoonlijker ik het maak, hoe universeler het is en hoe meer mensen zich erin herkennen.
Hoe persoonlijker ik het maak, hoe meer mensen zich erin herkennen.
En degenen die zich totaal niet herkennen, weten dat ze waarschijnlijk aan het verkeerde adres zijn. “Maar dat schrijf je toch niet op? Je moet niet te gek doen. Of te kwetsbaar. Zo jaag je klanten weg!” Zegt een van de stemmen in mijn hoofd en in dat van vele anderen. Mijn gevoel en vertrouwen zeggen tegenwoordig net een beetje luider: en ik trek er precies de juiste mensen mee aan.
3 Reacties Schrijf een reactie