Je hoeft de weg niet te kennen om het pad te gaan (waar wil je heen?)

Dit stukje wordt het bewijs van waar het over gaat. Ik vond dat ze moesten rijpen, de gedachten hierover. Als ik het nou eerst eens zelf helemaal onder de knie heb dan kan ik wat voor anderen betekenen… Maar nee. Door hierover te spreken met Dawn Barclay*, besloot ik het gewoon hardop denkend te schrijven, met in mijn achterhoofd de vraag: “waar wil je heen?”. En waar ik heen wil met dit stuk, is naar een pudding. Die gegeten wil worden. Een nieuw aanbod in ontwikkeling. Kom je mee?

Het wordt me elke dag duidelijker, door naar mijn eigen leven te kijken, door naar mensen te luisteren, door het zien van films en het lezen van verhalen, boeken. We zijn tot alles in staat. We kunnen overal komen. We hoeven alleen… te weten waarheen we willen en een stap te zetten. Eén stapje maar en het hoeft niet eens in de juiste richting te zijn, want die kennen we misschien nog niet.

Vroeger ging ik pas op pad als ik alles van te voren had uitgedacht. En omdat dat best vaak mislukte (de ideeën werden vaak zo groot dat ik er doodsbang voor werd), kwam ik niet erg in beweging. Maar de laatste jaren ben ik aan het leren gewoon te DOEN en niet te veel na te denken van te voren. Dat heeft kleine en grote gevolgen gehad, zoals het winnen van een TV die exact paste in het op de muur getekende vak, het vinden van een studio vorige zomer, en het vinden van mijn partner.

We hoeven alleen… een stap te zetten.

Eerst even helemaal stilstaan

Een maand of twee geleden raakte ik geblesseerd. Een zweepslag maakte dat ik op slag niet meer kon lopen en dat zou ongeveer zes weken duren tot ik weer heel was. Man! Wat er toen allemaal door me heen ging was niet mals. Gelukkig bereikte ik na een dag of anderhalf intensief zelfmedelijden beoefenen, het moment dat ik de positieve kanten kon zien. Ik moest gewoon op die bank liggen en er het beste van maken. Mijn vriend verzorgde mij (wat best wel lekker was) en ik ging ik eerst maar eens uitgebreid Netflixen en de DVD’s kijken die ik had gekocht. Toen dat na een paar dagen ging vervelen, ging ik (eindelijk!) een extra backup maken van al mijn werk, kreeg ik nieuwe ideeën, leerde hoe ik een cinemagraph kan maken (zie hiernaast). En ik begon te knutselen, rolde op mijn bureaustoel rond om horrorfoto’s te maken, wat ik heel leuk bleek te vinden, terwijl ik helemaal niet graag naar horror kijk.

En toen begon ik me af te vragen waar ik in 2016 zou willen zijn. Hoe ik mezelf zag in mijn relatie, vriendschappen, mijn werk, met mijn inkomen, mijn persoonlijke ontwikkeling, mijn gezondheid etc. Een uitgebreide brainstorm op geeltjes (en groentjes, paarsjes en roze-tjes) begon. Wat heerlijk om dat te kunnen doen en daar echt tijd voor te hebben gekregen. Tijd die er anders ook was geweest, maar die ik niet genomen had.

In het midden legde ik de vraag: **waarvan kom ik tot leven? Daaromheen ontstonden tientallen kleine en grote dromen en beelden van waar ik ben op 1 januari 2016. Hoe ik er kom? Dat weet ik nog niet, maar ik weet dat ik door te gaan, door steeds een stap te zetten, dichterbij kom. Ik hoef de weg nog niet te kennen, niet te overzien. En dat geeft een sterk gevoel van ruimte, vrijheid en vertrouwen.

In het midden legde ik de vraag: waarvan kom ik tot leven?

Een nieuw aanbod in ontwikkeling: over pudding en Visiefotosessies

Van het een kwam het ander en door zo bezig te zijn met mijn vision board, kreeg ik een idee. Hoe zou het zijn om met een groepje mensen tegelijkertijd aan een vision board te werken, met tussentijdse checkin-momenten om elkaar te horen, te bevragen en wellicht een beetje op te porren, om dan na een bepaalde tijd het resultaat klaar te hebben, en hardop aan elkaar te vertellen waar we willen zijn over … tijd. Het lijkt me een erg nuttig en leuk traject om samen te doen. En ik kan me voorstellen dat ik met fotografie ook nog iets moois kan doen in dit verband. Hoe zie je eruit over … tijd? Een portret van jou bovenop die berg, samen met die knappe partner, of juist alleen, sterk en gelukkig. Misschien ben je kilo’s kwijt of weer wat aangekomen, zijn je biceps gegroeid of ben je CEO van een bedrijf. Je straalt vertrouwen uit en je gelooft in jezelf.

‘The proof of the pudding is in the eating’ en ik heb de pudding zelf nog niet eens op.

Enfin. Alles is mogelijk. En ik geloof in de kracht van beelden. Niet op een Secret-achtige manier. Wel omdat een beeld je gedachten stuurt, de juiste kant op, zelfs als je de weg ernaartoe nog niet kent. Als je weet waar je heen wilt, zul je onderweg de kansen herkennen en de keuzes maken die je brengen waar je wilt wezen. Stap voor stap.

‘The proof of the pudding is in the eating’ en ik heb de pudding zelf nog niet eens op. Maar misschien ben je wel benieuwd of die pudding ook wat voor jou is. Wil je het ook proberen. Wil je mogelijk meedoen of je gewoon laten inspireren? Het is allemaal oké. Schrijf je in voor een portie Visiefotopudding (voortaan Zien is Geloven!):

Ik zet me op de lijst –>

Gratis. Vrijwillig. En zonder verplichtingen aan mij.

Heb je vragen of suggesties? Zet je ze dan hieronder bij de opmerkingen? Graag. Alsjeblieft. Dankjewel.

*Dawn Barclay is trouwens een geweldige coach, helemaal Schots en niet al te scheef maar wel gek genoeg, bij wie ik The Moxie Project doe op het moment, dankzij Kitty Kilian die iets aardigs over haar zei.
** Howard Thurman bedacht de quote: “Don’t ask yourself what the world needs. Ask yourself what makes you come alive and then go do that. Because what the world needs is people who have come alive.” Ik vind het een van de belangrijkste adviezen die je kunt opvolgen.